Hand in hand – de kleine meid en ik

Uit de pen van een cliënte

Soms heb je van die momenten in je leven, dan weet je het gewoon allemaal even niet meer. Dat voelt ronduit k*t. Daarom nam ik twee jaar geleden contact op met Sijko-Jan. Eerst maar eens kijken of het klikt. En ja hoor. Binnen tien minuten had ik de eerste confronterend rake reactie van hem te pakken. Au. Niet leuk. Maar ik wist meteen: deze man gaat mij verder helpen.

Je gaat het pas zien als je het doorhebt

Als je er midden in zit, dat rot gevoel, dat verdriet of die ellende, dan lijkt de tijd eeuwig te duren. Zeker als je zo ongeduldig bent als ik. Ik deed braaf wat ik met Sijko-Jan in onze gesprekken besprak maar kan achteraf zeggen: dat was ‘m dus niet. Ik doorvoelde zijn woorden en adviezen niet en leefde eigenlijk gewoon door op mijn eigen ritme, mijn oude patronen en mijn kant-en-klare valkuilen. Cliché en Cruijffiaans waar: met de tijd begonnen ik het te snappen. Nu kijk ik terug op een mooie ontwikkeling. Gesnapt. Gevoeld. Geleefd.

Zeg, ik ben 41 jaar hoor!

Tijdens de eerste gesprekken was er ruimte om elkaar te leren kennen en om mijn levensgeschiedenis uit de doeken te doen. Wat had ik meegemaakt, waar kom ik vandaan, wat zijn mijn klachten en vooral hoe wil ik het anders? Eenmaal al die vragen hikkend en snikkend in kaart gebracht, nam Sijko-Jan af en toe een gedoseerde portie theorie mee de gesprekken in. Waaronder het stuk over ‘ouder- en kindsdeel’ dat in ieder mens huist. Wat een nonsens zeg! Zei de volwassen vrouw. Verlaat stampend en geïrriteerd het gesprek. Deed de kleine meid.

Depressie een halt toeroepen

Naarmate de tijd verstreek bleven er steeds vaker zinnetjes, tips, metaforen en oefeningen in mij beklijven. Zo wist ik mezelf tijdens een voor mij verdrietig moment goed te helpen. Ondanks de weerstand op de theorie vroeg ik mij tóch op dat moment af: wat heeft de kleine meid nu nodig? Op die manier lukte het mij om zélf aan mijn behoeftes in die situatie te voldoen en was een persoonlijke crisis heel beheerst en kalm afgewend. Dat gaf me vertrouwen. Ik kan dit. Ik kan leven. Met én zonder depressieve gevoelens.

Nu weet ik het (weer)

Ook als het langere periodes goed met me gaat – en ik Sijko-Jan een tijdje niet spreek – dan is hij er toch. In m’n hoofd. Dan gebeuren er dingen en dan denk ik : wat zou hij nu zeggen? Meestal weet ik het antwoord al en zit de oplossing voor mij in het oja-moment. Nu ik het dankzij de hulp van Sijko-Jan allemaal weer weet, hoe het zit met het leven, met mensen, met gevoelens en tegenslagen, met MEZELF (ouder én kindsdeel ineen!) durf ik het leven wel weer aan. Zo nu en dan ga ik voor een periodieke “onderhoudsbeurt” nog even terug naar Sijko-Jan. Maar net als je denkt dat je alles weet, komt hij toch weer met iets nieuws op de proppen!

(Door cliënte voor mij geschreven in november 2020)