Het feit dat je aan de overkant geen emotie meer ziet
wil niet altijd zeggen dat er niks meer is.
Heel vaak kijk je tegen gestolde emoties aan
waaronder gloeiend rood gesteente zit.
Meestal heb je je al murw gebeukt op dat harde lava
en ben je er klaar mee.
Wat ik meemaak is dat er in een gesprek met z’n drieën
openingen ontstaan waardoor je ziet en voelt
dat er wel degelijk verlangen en gevoelens aanwezig zijn
en bijna altijd geeft dat hoop.
Dat is nieuwe energie waarmee men moed verzamelt
om van twee kanten te graven
en nieuwe wegen uit te proberen:
nieuw gedrag, nieuwe woorden, nieuwe verbindingen.
Spannend? Ja, maar als je het dan zelf wilt
en we het samen doen
is het beheersbaar en veilig.
Ik heb respect voor de mensen die dit aangaan.
Ridders van deze tijd!
(Oorspronkelijk geschreven in september 2013)
